06

Jesienne słońce przedzierało się przez zasłony delikatnie łaskocząc mnie po twarzy. „Błagam, zabierzcie je stąd!” jęknęłam w myślach. Powili otworzyłam oczy, ale szybko je zamknęłam, gdyż rażąca ilość światła uderzyła w moje tęczówki. Ponowiłam próbę i już mogłam normalnie patrzeć na świat. Moja dłoń powoli pogładziła miejsce obok. „Znów sama…”

Wczoraj wieczorem znów zasypiałam sama. Chris jest bardzo szanowanym i znanym prawnikiem. Miał to, czego zawsze wszystkim zazdrościł – władzę i pieniądze. „Praca pochłaniała go do reszty.” No, przynajmniej mam nadzieję, że to praca go tak pochłania, a nie ktoś inny.

Wcześniej, przed kilkoma miesiącami Chris bardziej się starał, a właściwie to wtedy w ogóle się starał. Teraz przychodził do domu zmęczony i najczęściej zamykał się w swoim gabinecie pracując do późna, a ja stałam się tylko ładną ozdobą zabieraną na przyjęcia. „I workiem treningowym” dodałam.

Postawiłam stopy na zimnej posadzce, przetarłam oczy i ruszyłam do łazienki. Usiadłam na skraju dużej wanny i odkręciłam kurek. Po chwili już zanurzałam się w ciepłej, kojącej wodzie. „Jak przyjemnie…”

Nie mogę uwierzyć jak zmieniło się moje życie. „Jak Christopher się zmienił…” Zawsze był typem zazdrośnika. Chciał mnie mieć tylko dla siebie, robił mi awanturę o każdego mężczyznę, z którym zamieniłam słówko. Najchętniej zamknąłby mnie w złotej klatce i nigdzie nie wypuszczał. „Aż doszło do tego, że mnie uderzył…” Mój koszmar trwa już jeden długi rok, od pamiętnego wesela u znajomych mojego chłopaka, na którym tańczyłam z bardzo przystojnym mężczyzną, co doprowadziło Chrisa do istnej furii. Ten dzień pamiętam doskonale.

Słoneczny, ciepły, jak na jesień dzień. „Idealny na ślub i wesele.” Podczas wolnej piosenki zostałam poproszona do tańca przez samego Pana Młodego, więc nie wypadało odmówić. Nie całe półgodziny później po nieszczęsnym w skutkach tańcu, mój cholernie zazdrosny chłopak oznajmił, że nie czuje się najlepiej i wracamy do domu. A tam pierwszy raz dowiedziałam się co to znaczy „przemoc domowa”. Zaczęło się od głupich podtekstów, na które nie pozostałam dłużna. „Mój nieokiełznany charakterek mi na to nie pozwolił.” Może gdybym wtedy się zamknęła i nie odpowiadała, nie podsycała tego ogniska, nie uderzyłby…

Owy nieszczęsny taniec przypłaciłam podbitym okiem i stłuczonym żebrem. 3 minuty wirowania z obcym mężczyzną zdecydowanie nie były tego warte. Ale z każdym kolejnym tygodniem robiło się coraz gorzej. Bił mnie coraz częściej, za coraz to mniejsze „przewinienia”. Przez cały czas wmawiałam sobie, że to minie, że jeszcze będzie tak jak kiedyś, że jeszcze będziemy razem szczęśliwi. Ale jak to mówią: „Nadzieja matką głupich”.

Bardzo powoli wycierałam obolałe ciało. „Ale sińce!” Owinięta samym ręcznikiem po cichu pomaszerowałam do sypialni, tak jakbym nie chciała, by Chris mnie usłyszał. Choć wcale go tu nie ma. „Boję się, że jednak jest…” Mój wzrok przykuł kalendarz wiszący na pobliskiej ścianie.

- To dziś… – westchnęłam.

To dziś mija rok od pierwszego uderzenia. Choć nawet ich nie wypowiedziałam, na te słowa niemiły dreszcz przeszedł po moim ciele, a na rękach pojawiła się gęsia skórka. „Zimno.”

Szybko ubrałam jakieś legginsy i sweter, jednocześnie ostrożnie, by nie sprawić sobie choćby najmniejszego bólu. „Ałć! Tak się chyba nie da” zawyłam. Jak już uporałam się z włożeniem czegoś na siebie mój żołądek dał o sobie znak. Wydał przeciągły dźwięk, a ja odruchowo się zaśmiałam.

- Kogo już z samego rana licho niesie – marudziłam, gdy ktoś łaskawie zadzwonił do drzwi.

Tuż koło nich jeszcze kątem oka spojrzałam na lustro. Nie dało się nie zauważyć rozciętego i sinego policzka. „Kurwa, jak ja wyglądam?!”

- Harry? – moje zdziwienie objawiło się wysokim, aż piskliwym tonem głosu – A co ty tu robisz? Tak wcześnie?

- Jakie wcześniej – wepchał się do środka, lekko popychając mnie w drzwiach – Jest już 10. Najwyższa pora wstać, śpiąca królewno.

Ta jego poranna radość mogłaby największego lenia raz dwa z łóżka spędzić.

- A tak na marginesie, co ci się stało? – zapytał wskazując na moją twarz. „Myśl, Jane…”

- To – dotknęłam swojego policzka palcem – Wczoraj. Uderzyłam się o szafkę w kuchni. Zapomniałam jej zamknąć i bam – siniak gotowy.

- W  kilku słowach ujmując przegrałaś pojedynek z meblem. 1:0 dla szafki.

Zaśmialiśmy się udając się do kuchni. Usiadłam przy wyspie, a Harry naprzeciw mnie.

- Co cię sprowadza w moje skromne progi o tak wczesnej, jak dla mnie, porze jaką jest godzina 10 rano? – zapytałam patrząc na przyglądającego się mi Hazzie.

- Chciałem spędzić ten dzień z moją nową sąsiadką – powiedział.

- No – mówił dalej – to teraz pokaż mi, która cię tak urządziła.

Zaśmiałam się, po czym wskazałam mu jedną z szafek. Harry stanął przed nią i zaczął wykonywać ruchy jak na ringu. „Mój bokser…”

- Podskakujesz?! Bij się z równym sobie, a nie kobiet się czepiasz! Jak ci skopię zawiasy to już nie będziesz taka cwana!

Jeszcze chwila i normalnie tarzałabym się na podłodze ze śmiechu. Widok chłopaka wywijającego pięściami do mebla był naprawdę powalający. Już nawet nie pamiętam, kiedy się tak uśmiałam.

Widok rozbawionej Jane był jednym z najpiękniejszych obrazów jakie dane mi było zobaczyć w moim życiu. A na dodatek to ja byłem powodem jej radości. Ale niepokoi mnie jeden fakt. Skąd ten siniak na jej twarzy. „Szafka…” To z pewnością nie był wynik stłuczki z drzwiczkami. Może nie jestem znawcą medycyny, ale wydaję mi się, że bliskie spotkanie z takimi rzeczami pozostawia nieco inne ślady. A akurat jej obrażenia bardziej przypominają jak po uderzeniu ręką. „Interesujące…”

- No – rozłożyłem ręce w geście zwycięstwa – i to powinno załatwić sprawę raz na zawsze. Już nigdy więcej cię nie dotknie. Już w tym moja głowa.

Usiadłem naprzeciw dziewczyny, która jeszcze trochę, a pękłaby ze śmiechu. Dzięki mnie. „Czy ty chcesz ją zabić?” odezwał się wrednie głos mojej podświadomości. „Nie pozwoliłbym na to, nigdy!” Wtem w pomieszczeniu rozbrzmiał dziwny dźwięk, który mógł oznaczać tylko jedno…

- Głodna? – zaśmiałem się widząc rumieniec wpływający na policzki Jane. – Zaraz ci coś zrobię do jedzenia.

- Nie… – zaprotestowała zatrzymując mnie, ale nie było dane jej dokończyć, bo jej brzuch znów zaburczał tak głośno, że pewnie cała okolica go słyszała.

- Coś mówiłaś? – zaśmiałem się, gdy Jane przybrała kolory dorodnego pomidora. – Musisz coś zjeść. Jesteś tak chuda, że spokojnie mógłbym się jedną ręką unieść i podrzucać.

- Może od razu będziesz mną żonglował – spojrzała na mnie z uśmiechem – Jeśli potrafisz oczywiście. „Czy to jest wyzwanie?”

- Czy ty śmiesz wątpić w moje możliwości? – patrzyłem podejrzliwie na dziewczynę, żartobliwie śmiejąc się pod nosem.

- Ależ skąd. Nigdy bym nie mogła zaprzeczyć twoich umiejętności, ale po prostu jeszcze nie poznałam cię na tyle dobrze, by wiedzieć co potrafisz – mówiła podchodząc do mnie co raz to bliżej. „Lepiej tego nie rób, Jane…”

- Może mam ci zademonstrować? – stałem tak blisko niej, że w pewnej chwili do głowy przyszły mi myśli, by się na nią rzucić, ale na szczęście się powstrzymałem, gdy zdrowy rozsądek mi podpowiedział, że ona ma chłopaka. „Od kiedy ty słuchasz rozsądku?”

- Mógłbyś.

„A więc to jest wyzwanie…” Już w głowie wytworzył mi się obraz zapatrzonej na mnie Jane, kiedy ja będę pokazywał swoje zdolności cyrkowe. „Nawet mógłbym być jej osobistym klaunem.”

- Usiądź – dziewczyna posłusznie wykonała moje polecenie – a teraz patrz i podziwiaj.

Rozglądając się po kuchni za czymś przydatnym do mojego „pokazu”. Gdy już znalazłem, moje dłonie żonglowały cytrynami, a ja z uśmiechem i dumą patrzyłem na podekscytowaną twarz brunetki. „Ałć, to musiało boleć!” zawyłem w myślach, gdy moje oczy skierowały się na jej fioletowy policzek. Wciąż utrzymałem uśmiech, ale w środku chciałem krzyczeć na tą cholerną szafkę… lub coś innego.

- Tadam! – Jane klaskała, gdy ja kłaniałem się mojej „publiczności” po wykonaniu mojego numeru.

- Wow! Jesteś świetny. Musisz mnie kiedyś nauczyć – śmiała się, i to tak pięknie, że moje serce, aż fikało koziołki. „Czy to możliwe, żebym zakochał tak szybko?” Widocznie tak.

- Dziękuje. Było pyszne – odstawiłam od siebie talerz, na którym jeszcze chwilę wcześniej były naleśniki z owocami. – Niesamowicie śpiewasz, akrobata z ciebie normalnie pierwsza klasa, a kucharz to chyba najlepszy na świecie.

Harry zaśmiał się, a w środku mnie rozlało się przyjemne ciepło. „Dziwne, ale całkiem fajne uczucie…”

- To bardzo się cieszę, że ci smakowało – zabrał mój talerzyk i odłożył go do zlewu - Nie ma Chris’a?

Wraz z wypowiedzeniem imienia mojego chłopaka w mojej głowie pojawiła się wczorajsza scena w sypialni. „Jednak się nie zmienił…” posumowałam. Całe moje ciało drżało na samą myśl o nim. Uśmiech znikał z twarzy, a zastępował go strach. Oczy błyszczały, wszystkie mięsnie były gotowe do niespodziewanego biegu, ucieczki.

- Nie… nie ma. Jest w pracy – szepnęłam cicho. „Dlaczego mój głos brzmi tak nienaturalnie?” zastanawiałam się.

Może dlatego, że czasem strach bierze nade mną górę. Nie jestem w stanie opanować nagromadzonych emocji i po prostu próbuję uciec. „Nie zawsze ci to wychodzi…” poprawiła mnie podświadomość, czyli ta druga „ja”.

- Może wybralibyśmy się na spacer? Pokazałabyś mi okolicę. Porozmawiamy, pójdziemy na kawę i ciastko. No, nie daj się prosić – Harry robił maślane oczka, a ja pod wpływem tej miny nie byłam w stanie mu odmówić. „Słodkie…”

- Dobrze, tylko muszę się przebrać. Zaraz wracam – rzuciłam na odchodne i już kierowałam się do sypialni.