02

- Halo – powiedziałam trzęsącym się głosem.

Powoli stąpałam po schodach. W jednej ręce trzymałam torbę, a druga natomiast znajdowała się przy moim uchu. „Spokojnie…” jakoś próbowałam zachowywać opanowanie, nie ujawniać żadnych oznak jakiegokolwiek zdenerwowania. Ręce trzęsły mi się niemiłosiernie, co w pewien sposób utrudniało mi utrzymanie telefonu przy właściwym miejscu. Krew dużo szybciej krążyła w moich żyłach. Moje głośno bijące serce można było usłyszeć z odległości nawet kilkunastu metrów.

- Cześć – usłyszałam po drugiej stronie słuchawki. – Gdzie jesteś?

- Właśnie wychodzę z peronu.

Słysząc mój głos wydawałoby się, że całe struny głosowe straszliwie się trzęsą. „Tylko spokojnie…” uspokajałam samą siebie, ale i to nie dawało oczekiwanych rezultatów.

- Będę za jakieś półgodziny. – jak na razie tylko tyle byłam w stanie wypowiedzieć.

„Rozłącz się… błagam!” Jakby Chris czytał w moich myślach, przerwał połączenie. Aby się trochę uspokoić wzięłam kilka głębokich oddechów, ale moje ciało wciąż całe drżało. Serce o mało nie wyrwało mi się z piersi. „Policz do 10…”

- Jeden, dwa, trzy… - wyliczałam pod nosem. – Oh, to i tak nic nie da.

Zdenerwowana mocno chwyciłam czarną walizkę, schowałam telefon do kieszeni jeansów i szybkim krokiem udałam się do wyjścia z budynku. Gdy otworzyłam drzwi wyjściowe, moją twarz od razu owiał zimny podmuch powietrza. Pogoda dawała wiele do życzenia. Niebo wyglądało, jakby zaraz miał lunąć rzęsisty deszcz. „Londyn…”

Rozglądałam się dookoła w poszukiwaniu znajomego auta, ale nie spostrzegłam go na parkingu, więc ostatecznie mój wzrok zatrzymał się na postoju taksówek „Nawet nie rób sobie nadziei.” Wiem, nie robię. Tylko się rozglądałam, tak po prostu. „Jasne…”

Bez większego namysłu wsiadłam do pierwszej lepszej taksówki. Podałam kierowcy odpowiednie dane i ruszyłam w stronę „domu”.

Od kiedy rozmawiałam z Chrisem przez telefon minęło już wystarczająco dużo czasu, by się jakoś uspokoić, ale wciąż trzęsłam się jak galareta. „Nie da się ukryć.” Dokładnie pamiętam dzień, w którym się poznaliśmy. To było kilka lat temu na imprezie u naszego wspólnego znajomego, Alana. To on właśnie nas ze sobą poznał i tak to się zaczęło. Najpierw były sms-y, później spotkania i w końcu zostaliśmy szczęśliwą parą. Niestety po kilku miesiącach…

- Halo! Proszę pani – głos mężczyzny wtargnął do moich myśli. – Już jesteśmy. „Ale szybko.”

- A tak. Dziękuje.

Zapłaciłam za dojazd, pożegnałam się, jak na człowieka z manierami przystało i wyszłam z auta, stając na podjeździe, który prowadził wprost do mojej posiadłości. Mały, skromny domek na obrzeżach stolicy Wielkiej Brytanii był miejscem, w którym jak sądzę, przyjdzie mi spędzić resztę mojego życia. „U boku Christophera…”

„Nie ma to jak w domu!”  moje drugie „ja” aż krzyknęło ze szczęścia. Nie będę musiał kisić się w Manchesterze. To zdecydowanie miejsce nie dla mnie. Nie mam na myśli tego, że praktycznie nikogo tam nie znam, choć to też, ale to, że jakoś nie czułem się tam dobrze. „Tęskniłeś…” I do bardzo. Tu mam przyjaciół, ludzi, którzy są dla mnie bardzo ważni. Bez nich nie byłbym tym, kim jestem teraz.

Wjeżdżając na swoją posesję zauważyłem znaną mi sylwetkę z torbą w ręku. Jej długie, brązowe włosy były pozostawione w „artystycznym nieładzie” tworząc naprawdę piękną impresję. Czarny płaszcz idealnie podkreślał jej kobiece kształty, a przez lekko  rozkloszowany dół, bardzo uwydatnione było perfekcyjne wcięcie w talii. Tylko dlaczego stała przed jakimś domem, a w dodatku sama?

Zatrzymałem samochód tuż przed drzwiami garażu, zgasiłem silnik i oddałem się czynności, która podczas podróży pociągiem stała się moją ulubioną. Przyglądałem się Jane z zaciekawieniem, czekając na jej jakikolwiek ruch. Nie wysiadłem z auta, wolałem podziwiać ją w ukryciu. „Szpieg! Ale skąd ta pewność, że to ona?” Sam nie wiem, po prostu wiem, że to ona. Jane, dziewczyna, którą poznałem w pociągu. Ta, która przecudownie się zarumieniła, gdy zorientowała się, że pochwaliła pogodę, gdy ta była, prosto mówiąc, beznadziejna. „Styles, zakochałeś się, czy co?” Nie, nie zakochałem się, ja tylko… A zresztą, co ja będę się sobie tłumaczył.

Zakończyłem swój wewnętrzny monolog i wyskoczyłem z mojego audi. Jeszcze chwilę niepewnie przyglądałem się jej zza auta, a kiedy postanowiłem, że muszę z nią pogadać, wyszedłem jej naprzeciw, ale dziewczyna mnie nie zauważyła. „Może nie chce na ciebie patrzeć, hmm?” Może. Ale tego bym nie chciał.

- Dzień Dobry – szepnąłem Jane do ucha, kiedy niezauważony stanąłem za brunetką.

Na dźwięk moich słów dziewczyna lekko zadrżała, mógłbym nawet powiedzieć, że się przestraszyła, i gwałtownie odwróciła się w moją stronę lustrując mnie wzrokiem od stóp do głów. Zatrzymała swoje tęczówki na moich, a gdy nasze spojrzenia się spotkały na jej policzki wpełzł uroczy rumieniec.

- Dzień Dobry. Co ty tu robisz? – Widocznie była zdziwiona obecnością mojej osoby.

- Jestem na tajnej misji.

Zaśmiała się dźwięcznie. „Najpiękniejsza melodia dla mych uszu…” Jej twarz wydawała się taka niewinna, skromna, cnotliwa. „Wow, stary. Masz zadatki na poetę!”

- Na jakiej misji? Śledzisz mnie. – Jane zrobiła podejrzliwą minę, ale uśmiechała się.

- Wolę określenie „obserwuję”… A ty? Co ty tutaj robisz? Sama.

Po jej wyrazie twarzy mogłem odczytać, że trochę zmieszała się moją dociekliwością, ale mimo to, odpowiedziała.

- Mieszkam tu. – Palcem wskazała na dom przed którym staliśmy. „Nie duży, ale bardzo ładny.”

- O! Więc wygląda na to, że jesteśmy sąsiadami – ucieszyłem się na wiadomość, że ta oto dziewczyna będzie mieszkać obok mnie.

- To świetnie, sąsiedzie. – I znów ten jej słodki śmiech.

Wtem z jej mieszkania wyszedł jakiś wysoki, muskularny blondyn…