05

Odłożyłam ostatni świeżo umyty talerz do zmywarki. Wytarłam mokre ręce w mięciutką, błękitną ścierkę. Uśmiechnęłam się do siebie, gdy usłyszałam zaciętą rozmowę Harry’ ego i Chrisa, dobiegającą z jadalni. Rozmawiali o piłce nożnej, kluba sportowych. „Harry…” w mojej głowie, jak na zawołanie pojawił się obraz chłopaka, sprzed zaledwie kilkunastu minut. Wtedy, gdy dosłownie milimetry dzieliły nas od pocałunku. „A co by było, gdyby Chris wszedł te parę sekund później?” Pewnie nie byłoby już tak przyjemnie, jak do tej pory. Ale muszę przyznać, że wieczór mijał nam w bardzo dobrej atmosferze.

- Jane, chodź do nas! – pomiędzy myślami wychwyciłam głos wołający moje imię.

Ruszyłam w stronę jego właściciela. Wychodząc z kuchni jeszcze raz przejrzałam się w szklanych szybach stojącej w kącie komody. „Ujdzie…” oceniłam swój wygląd niezwykle optymistycznie. Nigdy nie miałam zbyt wysokiej samooceny.

- Chodź, kochanie. Usiądź z nami – Christopher wskazał mi miejsce, na którym wcześniej siedziałam.

Mój wzrok znów powędrował w stronę bruneta, a gdy tylko zobaczył, że mu się przypatruję na jego twarz wpełzł uroczy rumieniec i spuścił głowę, bym nie go nie dostrzegła. „Tylko ty nie próbuj się czerwienić, Jane!”

- Może chcesz wina? – Chris podniósł do ust swoją lampkę i wziął niedużego łyka, po czym podał ją mi.

Pokręciłam przecząco wodą i chwyciłam w dłonie swój sok pomarańczowy, który stał na stole.

- Wiesz, że Harry śpiewa? – odstawił wino i uśmiechnął się w stronę wspomnianego chłopaka.

Ja również bez większych oporów spojrzałam na niego. „Dlaczego ja przez cały czas się na niego patrzę?” Może dlatego, że ma przepiękne oczy. Ciepła zieleń, jak polana wiosną. „Takie niezwykłe.”

- Tak? To świetnie – szepnęłam nie kryjąc swojego entuzjazmu. – Może coś zaśpiewasz?

Harry lekko się zmieszał. Pewnie myślał co. „Może jakąś balladę?” Ma piękny, ochrypnięty głos nawet jak po prostu mówi.

Isn't she lovely,

Isn't she wonderful,

Is't she precious,

Less than one minute old

Gdy pierwsze słowa piosenki wydobyły się z jego ust, przez moje ciało przeszedł nieoczekiwany dreszcz, pozostawiając po sobie gęsią skórkę. „Uwielbian Stevie Wonder'a”  Zaczarowana wpatrywałam się w niego jak w najpiękniejszy obrazek na ziemi. Jego głos był idealny. Barwa śpiewy zafascynowała mnie. Taka delikatna, a zarazem męską i czarująca.

I never thought trough love we'd be,

Making one as lovely as she

But isn't she lovely made from love.

Miałam wrażenie, że śpiewał dla mnie. Jakbym tylko ja się liczyła. „Może tak właśnie jest?” Patrząc się prosto w moje oczy z takim niezwykłym ciepłem, zaufaniem… miłością. Nawet jak zakończył swój śpiew w głowie wciąż echem odbijał się jego melodyjny głos. „Taki, że… Wow!”

- Jej, jesteś naprawdę świetny! – posumowałam, gdy odzyskałam mowę.

- Dziękuje.

Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby jakikolwiek chłopak rumienił się w tak słodki i niewinny sposób. Wyglądał tak nieznośnie uroczo, że nie mogłam się nie uśmiechnąć na ten widok, od którego nie udawało mi się oderwać wzroku. „Lub po prostu nie chciałam” sprostowałam.

- Od jak dawna śpiewasz? – zapytałam biorąc łyk soku.

- Od dwóch lat jestem w zespole, One Direction, ale wcześniej należałem do jeszcze jednej kapeli – „One Direction… coś obiło mi się o uszy.” – Koncertuję z czwórką wspaniałych ludzi, którzy są moimi najlepszymi przyjaciółmi. Naprawdę są niesamowici.

To, z jaką dumą mówił te słowa wyczuć można było na kilometr. Widać, że szczerze kocha śpiewanie. „I jest w tym świetny!”

- To wspaniale – uśmiechnęłam się w stronę Stylesa najpiękniej jak potrafiłam. – Muszę, po prostu muszę kiedyś wybrać się na wasz koncert.

- Zapraszamy. Poznałbym cię z resztą zespołu. Z pewnością byś ich polubiła.

Myślałam, że zejdę na zawał, gdy Harry podniósł swoją lampę z winem i upił trochę, na koniec oblizując usta. „Wdech, wydech…” instruowałam się. Jak można w tak intrygujący sposób robić tak zwykłe rzeczy? Co on ma takiego w sobie, że białej gorączki przy nim dostaję?

- Z wielką chęcią bym wpadła – zaśmiałam się nie odrywając wzroku od jego warg.

Dreszcz przeszył moje ciało na myśl, że nie tak dawno znajdowały się milimetry od moich. „God, why?!” zawyłam przypominając sobie moment wtargnięcia Chrisa.

- Z wielką chęcią byśmy przyszli – poprawił mnie mężczyzna siedzący obok mnie, przypominając nam o swojej obecności.

Czy mi się wydaje, czy tym zdaniem atmosfera stała się nieco napięta. „Nie wydaje ci się” odpowiedziałam sama sobie. Odwróciłam twarz w stronę mojego chłopaka. Widziałam ten dziwny chłód i zirytowanie bijące z jego oczu. „Coś jest nie tak…” Zapewne jakby miał ogień w oczach wszystko już dawno by płonęło. Harry najbardziej.

- Wiecie, ja już będę leciał – chłopak ziewnął sztucznie spoglądając na zegarek. – Dziękuje za miły wieczór.

„Miły do tego momentu…”  

- Może cię odprowadzę – chętnie wstałam z miejsca, gotowa pognać na złamanie karku w stronę drzwi, by tam jak najbardziej się da przedłużać pożegnanie z brunetem.

Chłopaki pożegnali się, choć można było wyczuć w powietrzu nutkę niechęci ze strony z Chrisa, ale jakoś próbowałam się tym nie przejmować. Teraz liczyło się zupełnie co innego. „Raczej, kto inny…”

- Naprawdę ci dziękuje, za wspólnie spędzony czas – Harry zaczął, gdy stanęliśmy już przy drzwiach frontowych.

Nastała chwila ciszy. Nie chciałam jej przerywać. Z nim nawet cisza jest przyjemna. Nie przytłaczająca. Widocznie on również nie chciał jej zagłuszać. Zamiast mówić, Harry przysunął się do mnie. Znajdowaliśmy się w takiej samej pozycji, jak wcześniej. Tyle że teraz chłopak obejmował mnie w talii. W miejscu, gdzie jego dłonie stykały się z moim ciałem, mimo, że przez materiały ubrań, to mogłam wyraźnie poczuć istny żar. „Niesamowite…”

- Dobranoc, Jane – z tą swoją chrypką w głosie wyszeptał mi wprost do ucha. „Gdyby wiedział co działo się w moim wnętrzu…”

- Dobranoc, Harry – powiedziałam, gdy chłopak zniknął za dębowymi drzwiami.

- Jane! – Chris krzyknął moje imię, a ja od razu wiedziałam co się święci.

Powoli udałam się w stronę salonu. Serce lekko drgnęło mi ze strachu, który mnożył się z każdym krokiem przybliżającym mnie do mojego chłopaka.

- Tak? – spuściłam głowę stając w progu pomieszczenia. Nie miałam odwagi wejść dalej. Bałam się. Po prostu się bałam.

Chris wstając od stołu, chwycił do połowy pustą butelkę wina. Chwiejnym krokiem podchodził do mnie. „Boże, co on…” nawet ten drugi głos niemiłosiernie drżał. Wielka gula stanęła mi w gardle. Nie byłam w stanie wypowiedzieć ani słowa. Krew buzowała mi w żyłach. Mogłam ją normalnie usłyszeć. Czułam pulsowanie w głowie, i nagle zrobiło się tak jakoś duszno, gorąco. Mózg w jednej chwili był wyczyszczony ze wszelkich myśli. Liczyło się tylko tu i teraz.

- Posprzątaj i do sypialni – rozkazał dając mi pustą butelkę, którą przez „drogę” zdążył opróżnić.

Śmierdziało od niego alkoholem na kilometr. Nienawidziłam zapachu, a co dopiero smaku jakiegokolwiek trunku. Patrząc na butelkę westchnęłam głęboko by opanować swoje przerażenie, ale to nie pomogło. „Chyba nic teraz nie jest w stanie mnie uspokoić…”

Tak jak kazał posprzątałam to, co zostało na stole i już kroczyłam w stronę sypialni, gdzie czekał na mnie Chris. Od razu, gdy pojawił się w moich myślach zatrzymałam się  w pół kroku, tuż przez pokojem. Patrząc na drzwi cała trzęsłam się, wprawiając w drgania nawet pobliskie kwiaty. „Tylko spokojnie…”

Wchodząc do pomieszczenia pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to postać stojąca tyłem do mnie. Przyglądała się widokom za oknem, choć był już dosyć późny wieczór. Jedyne co było widać to światło z okna domu obok. „Harry…”

Dopiero, gdy zamknęłam za sobą drzwi Chris odwrócił się w moją stronę. Przeraziłam się jeszcze bardziej widząc jego wściekły wzrok. Mój pul zdecydowanie za bardzo przyspieszył, bo serce okropnie szybko biło, pompując krew. Drżącymi dłońmi bawiłam się skrawkiem mojej sukienki. Mierzwiłam materiał przyglądając się mu i jednocześnie swoim stopom, aż do czasu, kiedy jego czarne buty nie znalazły się w moim polu widzenia. Jakbym była sparaliżowana nie mogłam się ruszyć. Chciałam podnieść głowę, ale i ona mnie nie słuchała. „Spokojnie…” dodawała sobie otuchy.

W końcu mi się udało. Przełamałam się i uniosłam oczy ku górze. Nawet nie zdążyłam spojrzeć na niego, gdy poczułam mocne uderzenie i z hukiem upadłam na podłogę. „Zrobił to…” Z moich ust wydobył się cichy, przedłużony jęk bólu. Świat w mojej głowie wirował. Jakby tornado rozpętało się, a ja bym była w samym centrum tego cyklonu. Łzy upokorzenia i bólu lały się strumieniami. Pewnie cały makijaż miałam rozmazany na twarzy.

- Podobało ci się? Widziałem jak na niego patrzysz. – Wierzchnia strona jego dłoni z dużą siłą uderzyła o mój policzek. – Pewnie chętnie byś się do niego jeszcze poprzyklejała? Jesteś suką, zwykłą dziwką!

Jego krzyk wypełniał całą sypialnię, ale chyba po raz pierwszy od wieków nie uderzał we mnie. Jakby rozchodził się na boki, w żaden sposób nie dotykał mojego zmaltretowanego umysłu. I pomimo jeszcze kilku uderzeń, na ciele miałam wciąż ten delikatny dotyk. Ten, który mnie rozpalił, był czuły i delikatny. „Tak inny od tego…”